Koeien produceren melk, kippen leggen eieren, een schaap levert wol. Een varken werpt biggen die uitgroeien om als vlees te eindigen. Al deze dieren werken voor de kost. Maar anders dan werkende mensen hebben werkende dieren geen recht op vakantie, mogen ze niet meepraten over hun loon en vallen ze niet onder een cao.
Marjolein de Rooij is oprichter van de eerste Vakbond voor Dieren ter wereld. Zij zet zich in voor arbeidsrechten voor werkende dieren. Want arbeidsrechten beschermen werknemers tegen uitbuiting en onrechtvaardige behandeling door werkgevers. Die rechten zouden ook voor werkende dieren moeten gelden. Dit vlot geschreven en vernieuwende boek legt zes vakbondseisen op tafel.
‘Hoeveel vakantiedagen heeft een varken?’ is uitgegeven door Uitgeverij Noordboek en is verkrijgbaar bij alle (online) boekhandels, als paperback en als e-book.
‘hoeveel vakantiedagen heeft een varken?’
Verkrijgbaar als paperback
en als e-book.
Ik was te gast bij Koffietijd en mij werd gevraagd naar mijn drijfveer voor het schrijven van mijn boek ‘Hoeveel vakantiedagen heeft een varken?’
“Rechtvaardigheid“, antwoordde ik. “Het is gewoon oneerlijk dat we honden anders behandelen dan varkens. En dat het voor een varken uitmaakt bij welke boer ze geboren wordt.”
Als alle werkende dieren gelijke rechten hebben dan ontstaat er vanzelf een gelijk speelveld waaraan alle houders van dieren moeten voldoen. Het is dan niet meer toegestaan de kostprijs te minimaliseren door werkende dieren zo veel mogelijk uit te buiten. Iedere consument die een product van een dier koopt weet dat dit dier overal dezelfde rechten heeft gehad. Dat er eisen zijn gesteld aan veiligheid van de werkomgeving, de gezondheid van het dier en sociale omstandigheden.
Met de invoering van arbeidsrechten is het niet aan de boer om te bepalen of haar varkens hun staart mogen houden. Het is niet aan de supermarkt of zij eieren verkoopt van legkippen die nooit daglicht hebben gezien. Of melk van koeien waarvan de poten en de rug de gigantische uiers eigenlijk niet meer kunnen dragen. Het is niet de consument die, vaak volkomen onwetend, bepaalt hoe er met dieren in de veehouderij wordt omgegaan. Concurrentie op arbeidsvoorwaarden binnen een sector is dan niet meer mogelijk. De werkende dieren hebben dan allemaal dezelfde rechten en dezelfde minimale arbeidsvoorwaarden.
